door:
Op vrijdag 20 april was de VillAetA Architectuurstudio HH. Er stonden twee gebouwen op het programma die zouden worden toegelicht door de bureaupartners Patrick Fransen en Laurens Jan ten Kate. Ten Kate was verhinderd en werd vervangen door...Herman Hertzberger! Het verslag is van Ben Schildwacht met foto's van Menno Ongering.
Vrijdag 20 april hebben we in Utrecht 2 projecten bezocht van Architectuurstudio HH: Muziekpaleis Vredenburg in aanbouw (in samenwerking met 3 andere architecten) en de Faculteit Betawetenschappen op de Uithof. Bureaupartner Patrick Fransen gaf als eerste in infocentrum POS -tegenover de bouwput van het Muziekpaleis - een uitgebreide uitleg over dit zeer bijzondere project. Boven en naast de bestaande symphoniezaal van Herman Hertzberger worden vier zalen onder een dak samengevoegd. De verschillende zalen zijn door verschillende bureaus ontworpen: de popzaal door Jo Coenen,de jazz-zaal door Thijs Asselbergs, de cross-over-zaal door NL- architects en kamermuziek door Architectuurstudio HH. Het concept van het voormalige muziekcentrum Vredenburg was extravert qua functioneren maar introvert qua architectuur. In de nieuwe opzet is dit letterlijk omgekeerd waarbij de vier extra zalen zich straks architectonisch als een soort ruimteschepen losjes zwevend boven en naast de oude zaal op open transparante wijze naar de eveneens te vernieuwen omgeving zullen richten. Een spectaculair U-vormig ‘gordijn’ bindt het geheel tot een eenheid die straks mogelijk het best waar te nemen valt langs de hergraven Catharijnesingel.
En toen op naar de Uithof, naar het een jaar geleden opgeleverde gebouw voor Betawetenschappen. Bureaupartner Laurens Jan ten Kate was verhinderd door nog belangrijkere zaken. Hij werd waargenomen door…. Herman zelf, en zijn vrouw Hans. Dat mondde natuurlijk al snel uit in een fantastisch betoog over het gebouw, maar ook tot verzuchtingen als: ”…natuurlijk weg met die welstandscommissies, maar nu ze nagenoeg echt weg zijn, wie heeft er buiten de architecten nog verstand van ons vak?” En:”…waarom willen supervisoren toch altijd dezelfde kleur baksteen? Het wordt er allemaal zo dodelijk saai van. Er moet toch op een hoger plan samenhang te vinden zijn?”
De Betafaculteit is een ruimtelijk feest. Nog niet iedereen wil het feestje meespelen, maar dat komt een generatie verder vast allemaal goed. Op basis van het nieuwe werken werden - behoudens de laboratoria - zo min mogelijk ruimtescheidingen aangebracht. Uiteraard met veel aandacht voor de akoestiek. De halfronde kopgeval van het Educatorium (OMA/Koolhaas) heeft als inspiratiebron gediend voor de liggende gebogen U. Door de functies aan de randen te plaatsen ontstaat een fantastisch ruimtelijk middengebied oplevert. Centraal in deze ruimte is een ontmoetingsgebied over de volle gebouwhoogte gemaakt met bars en loungeplekken. Constructief is dit mogelijk door een open tafelconstructie en split-level ten opzichte van de verdiepingen. Het beoogde ‘gordijn’ tussen deze ruimten en de buitenwereld is er uiteindelijk niet gekomen. Deze had mogelijk strategisch in een vroeger stadium in het plan moeten worden ingebed om haar er vanzelfsprekend door heen te loodsen.
Gezamenlijk gingen we toen borrelen in de Basketbar van NL-architects. Patrick Fransen gaf - vanachter zijn biertje - nog eens vilein aan dat het hem, in tegenstelling tot de vele huidige gevelartiesten, als eerste gaat om het vormgeven van de ruimte en dat over de materialisering soms in een zeer laat stadium wordt beslist.
