door: Jan Bakers
Ben Loerakker, ‘n buiten ‘gewoon’ mens
Mijn eerste ontmoeting met Ben Loerakker vond plaats op ‘n koude novemberavond in 1985. Diezelfde middag had hij mij gebeld op het architectenbureau te M. waar ik toentertijd werkte: ‘of we het sollicitatie gesprek ook die avond bij hem thuis aan de Keizersgracht konden laten plaatsvinden’, in plaats van de geplande datum, twee dagen later.
Mijn zorgvuldig samengestelde portfolio van mijn werk aan de academie lag nog bij de lichtdrukker, ik moest me die avond zien te redden met enkele bij elkaar gegraaide schetsen, een luisterend oor en een goed verhaal. Eenmaal binnen aan de Keizersgracht, stond ik als 27 jarige provinciaal voor het eerst tegenover Ben Loerakker, een energieke man die op mij een diepe indruk maakte. Voordat ik het wist stond ik ook weer buiten. ‘Je werk ziet er goed uit’, ‘wanneer kan je beginnen’, waren flarden van het gesprek die ik me nog wist te herinneren; ik had ‘ja’ gezegd. Dit voorval kenmerkte Ben Loerakker, er was altijd een zekere voortvarendheid bij hem te bespeuren. In de komende tien jaar dat ik werkzaam was bij de Architectengroep, heb ik Ben leren kennen, als iemand met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, iemand die doelgericht te werk ging, wars was van status en vooral van lange vergaderingen. Hij hield van snel beslissen en vertrouwde op zijn mensenkennis.
Ben vond het heerlijk om zijn zeilboot te delen met ons, zijn jonge medewerkers. Vrijdagmiddag iets eerder weg van kantoor aan de Prinsengracht, snel naar Durgerdam, later Enkhuizen. Als je niet oplette voer Ben al weg voordat onze tassen aan boord lagen. Het was heel mooi om te zien hoe Ben op het water in zijn element was, in vertrouwen liet hij het zeilen aan ons over, echter niets ontging hem.
Na het overlijden van zijn zoon Peter in 1991, stond Ben zich zelf niet toe om lang weg te blijven bij de Architectengroep. Hij wilde de continuïteit van het idealistische bureau waarborgen en toekomst geven. Ook mijn toekomst heb ik te danken aan zijn advies en vaste overtuiging dat ik mezelf kon vestigen als architect, daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor. In die jaren is een warme dierbare band ontstaan tussen Ben en mij, met grote regelmaat kwam hij naar mijn bureau te U. Met veel interesse informeerde hij naar mijn werk en samen bezochten we met veel plezier en humor de verschillende bouwplaatsen.
Op 13 juni 2018 vierde ik mijn 60e verjaardag in een ouderwetse strandtent in Zandvoort, naast de vele feestgangers waren Ben en Hannie ook aanwezig. Ondanks hun hoge leeftijd waren ze komen lopen vanaf het station Zandvoort. Ben vertelde me dat hij er flink de pas in had gezet, bang om te laat te komen voor het eten. Later op de avond deelde hij met me, hoe hij had genoten van de goede sfeer en de fijne mensen, een gewone menselijke waarneming van een buitengewoon mens.
Jan Bakers
