door:
December 2015
Passie, maakgerichtheid en onderzoeken beïnvloeden elkaar zoals de twee hersenhelften aan eenzelfde probleem kunnen werken. Bernard Hulsman wijdde onlangs een uitgebreid krantenverslag aan de tentoonstelling ‘Mesures de l’Homme’ in het Centre Pompidou, waar uitgebreid wordt ingegaan op de invloed van Le Corbusiers schilderijen op zijn architectuur. De Notre Dame du Haut in Ronchamp gold indertijd als een wonderlijke stijlwending in zijn oeuvre. Zijn onderzoek binnen het kubisme in de schilderkunst zou daar de oorzaak van zijn. Maar er zijn veel aansprekende voorbeelden van mensen die meerdere talenten in gelijke mate hebben ontwikkeld tijdens hun leven. Leonardo da Vinci, als homo universalis, is misschien de bekendste en was zijn tijd op verschillende terreinen ver vooruit. Hij was de belangrijkste vooruitgangsdenker van zijn tijd. Historisch gezien was het overigens logisch dat in die tijd waarin de kennis bij een kleine groep ingewijden werd heront dekt of ontwikkeld, deze door de boekdrukkunst verder verspreid kon worden. De kennisontwikkeling binnen veel vakgebieden leidde uiteindelijk tot specialisatie die tot op de dag van vandaag voortduurt. We staan opnieuw aan de vooravond van zo’n katalyserend tijdperk door de laat-ste technische ontwikkelingen. En het is dan ook niet verwonderlijk dat we vandaag de dag anders zijn gaan denken over specialismen. Is het een gevolg van de crises sinds 2000 dat we dubbeltalenten zijn gaan waarderen? Van vrijwel iedereen wordt tegenwoordig verwacht dat hij vaker van carrière wisselt en niet tot de pensioengerechtigde leeftijd in één beroep xcelleert. Het hebben van meer dan één talent maakt ons beweeglijker in de arbeidsmarkt, het koesteren van meerdere passies lijkt me daarbij onontbeerlijk, een leven lang hartstochtelijk leren dus.
