door:
Het moet Het moet me van het hart. Nu de bouw op stoom komt en de periode van bezinning in de afgelopen 8 jaar ons architecten nieuwe inspiratie heeft gegeven, wil ik op de leden van AetA een dringend beroep doen. In het woord ‘Amicitia’ dat letterlijk vriendschap betekent, schuilen ook begrippen als gilde en verwantschap. Vrij vertaald denk ik dan altijd: ‘wie zijn vrienden liefheeft, kastijd ze’. Binnen de vereniging Architectura et Amicitia wordt nog wel eens beweerd dat vriendschap betekent dat de leden vooral lief voor elkaar moeten zijn, maar Architectura et Amor is toch wezenlijk iets anders.
Dames en heren, waar is het hart op de tong, de bajonet op de pen en het gif gemengd waarmee wij in vroeger tijden elkaar de waarheid zeiden? De tirades waren ooit niet
van de lucht met acteurs als Wijdeveld, Oud, Bakema, Weeber en Van Eyck. Het architectendebat in Nederland wordt al heel lang gedomineerd door strategisch schijnbewegen, zelfingenomenheid, elkaar napraten en branieschoppen. Het blijft bij een soort oppervlakkig wakker schudden, waarna weer voor jaren wordt ‘gevolgd’ in plaats van ‘gekoerst’. In Engeland gaan architecten met elkaar op de vuist wanneer het om hun idealen gaat, maar daarna drinken ze wel samen een borrel. Dat is werkelijke verwantschap. Waarom lukt dat ons maar niet en zwijgen we liever uit angst onze vijanden tegen te komen in de jury van een volgende competitie. Het lucht zo verschrikkelijk
op om elkaar eens flink te laten weten wat we ècht ergens van vinden.
